The making of Les Heures Invisibles

In een uitgebreid interview met het Franse filmblad Les Movies Invisibles vertelt Jean-Pierre du Rosée over zijn ervaringen tijdens het Gala du demi-lune XLII op 11 en 12 februari.

LMI: Eerst een gemakkelijke vraag. Wat vond u van deze editie van het grote gala?
Jean-Pierre du Rosée: Zo'n gemakkelijke vraag is dat niet (lacht). Weet u, je bereid je voor en dan moet je afwachten... Je hebt dan weinig oog voor de ambiance, de sfeer. Je bent meer met jezelf bezig dan met het gala. Maar nee, het was niet slecht. Het was een goed gala.

LMI: Dan iets moeilijker. Tijdens de opnamen voor Les heures invisibles had u de nodige problemen. Wat ging er precies mis?
Jean-Pierre du Rosée: Weet u, het ging niet mis. Het ging anders. We hadden een scenario, en een storyboard. En we hadden een professionele crew. En er was een organisatie. En daar ging het anders dan we dachten. Weet u, we hadden gerekend op een professionele cameraman, en op een postproductie met digitale techniek. Maar dat was er niet. Dus hebben we gedaan wat mogelijk was.

LMI: Wat voor gevolgen had dat, het ontbreken van een professionele cameraman?
Jean-Pierre du Rosée: Het was alsof we terugwaren in 1927. Het moest allemaal in één shot. Onze "ultrashort" bestond uit 3 scenes met elk pakweg 10 shots, 30 shots totaal. En dat kon niet. Dat werd 3 shots van elk 30 seconden. Je begrijpt dat dat een totaal ander effect heeft. Het wordt een hele andere film.

LMI: Was uw oorspronkelijke draaiboek niet te ambitieus, 30 shots in 90 seconden?
Jean-Pierre du Rosée: We wisten dat het kon. We hebben het geprobeerd, tijdens het proefdraaien. Toen heette het nog "Les 24 heures invisibles". Vierentwintig uur is teveel, dat ging niet in 90 seconden. Toen hebben we er Les heures invisibles gemaakt. Bij de Mecs noemen we het hypermontage. Het langste shot was 4 of 5 seconden. Maar je moet per shot opnemen. En je kunt echt niet zonder post-productie.

LMI: En hoe verliepen de opnamen, toen u eenmaal vastgesteld had dat het oorspronkelijke plan niet haalbaar was?
Jean-Pierre du Rosée: Ongelooflijk. Hilarisch. Het was bevrijdend. Je kon merken dat wij, als team, acteurs en crew, naar elkaar toegroeiden. Er waren van tevoren irritaties, weet u. Sommige acteurs houden er niet van onzichtbaar te zijn. En ze wisten niet zeker hoe het af zou lopen. En natuurlijk, er zitten dode momenten in de film. En dat komt omdat we improviseerden, niet altijd wisten hoe het verder moest. Maar als geheel, er zit leven in. En de lichtjes waren precies zoals ik ze gedacht had...

LMI: En hoe gaat het verder met het bedrijf, met Ici Les Mecs S.A.? We hoorden dat de eigenaren een conflict met Google hebben.
Jean-Pierre du Rosée: Het zou jammer zijn als we niet doorgaan. We zijn bezig met een fantastisch nieuw scenario, Le temps invisible. We hebben tijdens het gala proefopnamen gemaakt die er fantastisch uitzien. En we hebben nog volop nieuwe technologie voor nog betere cinema. Onze vision engineers zijn niet te kloppen. Als je die opnamen bekijkt, je weet niet wat je ziet.

Het volledige interview is terug te vinden in het maart-nummer van Les Movies Invisibles. Een link naar het volledige storyboard van Les heures invisibles vind u hier.